arabesk (müzik türü)

kırolukla arasında ince bir çizgi olan müzik türü. o ince çizgiyi geçmedikçe candır can.

müslüm gürses ve ali tekintüre'dir.

hayatımın özeti. (bkz: hastasıyız dede)

"yanlıştır ve eksiktir" özgün türk müziği.

allah razı olsun kim bulduysa

muhteşem bir pasif direniş örneğidir. müzikal anlamda dünyada eşi benzeri yoktur bu yüzden. hep bir kabul ediş ve kabullenmeyi önerir. bunu yaparken gandi'ye selam çakar bilinçsizce.

(bkz: cengiz kurtoğlu) taverna arabesk karşımıdır (bkz: ibrahim erkal) (bkz: müslüm gürses) (bkz: hakan taşıyan) (bkz: ömer danış) gibi sanatçıları çoğu zaman dinlerim

arap ezgilerinden yararlanılarak yapılan, genelde günlük dertleri, umutsuz aşkları, başarısızlığı ele alan türkiye'ye özgü bir müzik türüdür. varsa arşivi olan alırım bir dal.

son yıllarda bağlamayıda içine aldığı için halk müziğiyle karıştırılmaktadır. türkü anonimdir. türkülerde sevilen kişiye hakaret edilmez. özlenen kişide suç aranmaz. kalıpları ritimleri bellidir. bağlama çalınan her "şarkı" "türkü" değildir. zaten türkü türki'den türemiştir. türke ait olan demektir. arap müziğiyle türkü yapılmaz. yapılmamalıdır. (bkz: yapmazsanız çok memnun olurum)

dinlemek için sebebin varsa her zamankinden daha anlamlı, daha efkarlı, daha içten, daha samimi, daha derin gelir. ve daha fazla düşündürür.

içinde kaybolduğun şarkı türü.

her zaman dağarcığımda aşağılayıcı bir kelime olarak yer almakta. bu düşünceden sıyrılamıyorum. "seniiğğ vefasızlar arasındaağğğ bir numara yazdığğmm" şeklinde şarkımtırak bir serzeniş ile minibüsten indim az önce. yok, arabeski sevmediiiiğm sevemeyeceğiimm.

güncel ve popüler enstrümanlar dahil edilerek ancak eski tarza bağlı kalarak yapılınca güzel oluyor. bir de her kelimenin içine ğğğğğğ eklemeyin güzel olan şeyi itici yapıyorsunuz.

80 darbesinden sonra, ardı ardına yasaklanan müzik türleri arasından herhangi bir isyan veya başkaldırı amacı gütmediği gerekçesiyle o dönem yasaklı olmayan tek müzik türü olarak yükselmiş ve bugünümüz gençliğini maalesef ki mahvetmiş akım. zaman içerisinde iyice yükselmiş ve doruklarını 90'lar ve 2000'li yıllarda yaşamıştır. günümüzde etkisini az da olsa yitirmeye başladığını düşünüyorum ancak bir neslin katili olmayı ve ülkedeki mutsuz gençlik profili oluşturmayı başardı. meramımı dökeyim. bir ev arkadaşım var, sürekli ya arabesk ya da hüzünlü türküler dinler durur. bunlar dışında ise saçma sapan trend şarkılar ya da clup tarzı gürültülü yabancı şeyler dinler anca. enstrümental açsam burun kıvırır. daha alternatif türkçe parçalar açsam bunlar ne saçmalık der. ben onun dinlediği tarzlara, ağır arabesk hariç, hepsine vakıfımdır. bunun yanında 5-6 dili düzenli olarak onlarca sanatçıdan ve onlarca müzik türü ve tarzından da dinlerim. şimdi bahsettiğim arkadaşım sürekli kederden, gamdan, işlerin yolunda gitmemesinden, varoştan bahseder durur. iki saat muhabbet etseniz dünyanın sonunun geldiğine ikna olursunuz. senelerdir tanırım bu çocuğu, hani dişe dokunur bir sorunu yok ve ailesi de çok şükür hayatta ki okulunda da bir problem yaşamıyor. mesele varoluşsal mı diye düşünüyorum bazen ancak arkadaşın maddi temelli kaygıları aklıma gelince bu seçenek de doğal olarak silinip gidiyor. bu sadece en yakın arkadaşımda gözlemlediğim şeyler. sözlüğe bakınca da genelin böyle bir yapıya büründüğünü görüyorum. işte bu yüzden bir neslin katilinin bu müzik olduğunu düşünüyorum. çapınızı ve zevkinizi genişletin, bakın o zaman hayata nasıl daha farklı bakıyorsunuz. not: muhtemelen yazı istediğim akıcılıkta olmadı ama umarım anlaşılmışımdır.

madem öyle; bunu dinleyin bu gece bir de bunu

i̇nsan dinledikçe kendinden birşeyler bulduğu müzik tarzı..

babannemlerin televizyonunda "damarım tv" diye bi kanal var allaaahhhh ferdiler müslümler façalicam şimdi kendimi aqq ktögosötlhçpgöf

arap müziğini andıran, genellikle karamsarlığı konu edinen bir müzik türüne arabesk denir. tüm arkadaşlarım ısrarlarla dinlerken ben bir türlü ısınamadım. isyan damarım bozuk

Kaderciliğin egemen olduğu toplumlarda sık dinlenir. Başkaları dinlemez mi? Müziğini beğendikleri için dinleyebilirler ama ülkelerinde herkes dinlemez, tutmaz oralarda; eğer kaderci bir toplum değillerse.

Bi yerde samimi gelmiyor bana. Sahnede şöyle ezildim, böyle mazlumum, şöyle acınacak haldeyim diye şarkılar türküler söyleyerek lüks bir hayata sahip olunması çelişkili gelmiyor mu size de? Ezilen mazlumların bu hallerinden nemalanmak değil mi bu?

(#4395633) Şimdi Fazıl Say'ın şu sözünü yerleştirelim: "Arabesk müzik, arabesk yaşam tarzının betimlemesidir. Aydınlığın, çağdaşlığın ve öncülüğün, sanatçılığın sırtına külfettir. Emek karşıtıdır, duyarsızlıktır ve yaratamamaktır! Etik dışı “yalan dolanla” doludur. Ortadoğu işi, 3. sınıf, acındırmaca, tembellik, yeteneksizlik, rant, çamur, muallaklıklar üzerinden yaşar. Arabesk müziği yapan yapsın! Bu sayfaya tek gık diyeni yukarıdaki sebeplerden hemen atacağım! Türk halkının arabesk yavşaklığından utanıyorum, utanıyorum, utanıyorum!" Fenerbahçe maçlarında kafayı çıldırınca bi sempati duymuştum, şimdi o sempati biraz daha arttı. (bkz: kader mahkumu)

yıllar yıllar sonra tamamen döndüğüm müzik türü oldu. birkaç gündür emrah’tan girip azer bülbül’den çıkıyorum. müslüm gürses’le kahrolup `güllü’yle ölüyorum. madem acı` çektiğimi düşünüyorum -ki tamamen öyle. hayat sümkürüp en uzağa atmak isterken elime yüzüme bulaşan koca bir sümük gibi ruhuma yapıştı- acıya bu müzik türünden başka yakışan tür yok. “bundan böyle hasret olsun hayatta en güzel düşün benle yaşadıklarını unut yaşamadıklarını düşün” (bkz: birimiz ayakta kalmalıydı)

- (#2295528) 5 sene önce yazdığım şey. hâlâ aynı fikirdeyim.

çok çok çok iyi bir arabesk dinleyicisi olarak gelmiş en iyi 5 şarkısı ve söyleyenleri bence şunlardır; 1) müslüm gürses >> benim meselem 2) azer bülbül >> duygularım 3) güllü >> ağlamam ondan 4) emrah >> yıkılmak yok öyle hemen arkadaş 5) ferdi tayfur >> hatıran yeter bu listeye ibrahim tatlıses veya diğer birçok arabesk sanatçısından da şarkı ekleyebilirdim ancak bu beş kişi ve belirttiğim şarkıları dışında kalanları ya arabeskin bir tık daha altında (edebiyatta bir nevi nihilizme tekabül etmekte bu. bense arabeski daha çok varoluşçuluk olarak görmeyi yeğliyorum) ya da fantezi müzik'e ait görüyorum. ki gerçekten efsane şarkılar var. bu liste değişebilir de. ilk iki şarkı ve söyleyenler hariç. hatta emrah'ın veya azer bülbül'ün zaman zaman diğer şarkıları bu listeye girip çıkabilir. keza, feri tayfur'un da. ama genel iskelet bu. hele ki benim meselem, varoluş üzerine yazılmış ve yazılabilecek tüm kitaplardan daha dolu bir şarkı bence. zaten diğer tüm arabesk şarkılardan içerik olarak bir elmas gibi parlayarak ayrılmasının tek nedeni bu! yanına yakalaşabilen tek bir arabesk şarkı yok!

az önce bu müzik türünü niye çok sevdiğimi çözdüm. duygu durumu veya ruh halinden bahsetmiyorum. işin teknik kısmını keşfettim: arabesk müzikte kusursuza yakın bir kafiye ve hece sayısı uyumu var. şöyle diyeyim; şimdiye dek dinlediğim tek bir arabesk şarkıda ne bir hece ne de kafiye uyumsuzluğuna denk geldim! misal, aynı uyumu ben deep house ve trance’da da ilk dinlediğimde hissetmiştim. bu yüzden sürekli bahsettiğim, günümüz şarkılarının alayının neden bok gibi olduğu, hep söylediğim gibi (o müzik tarzlarının birçok şarkısında bu uyumsuzluğu belirtmişimdir) mesele teknik kısmının aşırı problemli olmasından kaynaklı. dışarıdan görüntüsünün eciş bücüş olduğu bir binanın içinin de aynı kötülükte olduğunu hayal edin. o hesap. arabeski kitlesel ya da bireysel histerisi veya manipüle eşiğinin dışında tamamen teknik yönden incelersek, bu kusursuzluk baş döndürücü. şimdiye dek hiç bu açıdan bakmamıştım. kendi kendime şaşırdım valla.